Zoals we hier nu bij elkaar zijn om Alejandra te gedenken en onze steun aan de Rob, Jacqueline, Sophie, Frederik en de overige familie en vrienden te betuigen is het bijzonder dat we allemaal een stukje van haar leven zijn geweest en zij ons leven op een bijzondere manier heeft ingekleurd. Alejandra was vele gezichten. Kind, zus, leerling op de Emmaus, paardenmeisje, voetbalster, eerst bij Foreholte en later bij Ter Leede en dan vergeet ik ongetwijfeld andere belangrijke dingen.

Sinds twee jaar speelde ze bij Ter Leede. Eerst was ze nog een kleine tengere jongedame. Ze kwam samen met haar vader. Daarmee zorgde gelijk voor een extra trainer. Ze waren er ook altijd Rob en Alejandra. Bij weer en wind.

Bij ons op Ter Leede was ze met groot enthousiasme één van de steunpilaren in de verdediging van het E10Meisjes team. Haar team bestaat uit meiden die allemaal net als Alejandra van voetbal hun passie hebben gemaakt, een hechte groep meiden, vriendinnen. Alejandra was over het algemeen stil en bescheiden, alhoewel dat laatste langzamerhand wel veranderde. Net als andere zaken. Ze werd snel groter en ging steeds beter voetballen. Stiekem dacht ik dan wel eens aan de toekomst, hoe zou ze het in een junioren team doen. Zou ze haar nichtje achterna gaan. Een toekomst in Ter Leede 2 of 1.

Ze was ondertussen groot en sterk geworden en vorig seizoen moest ze daarom ook af en toe al met de grotere meiden mee trainen, ze was toen nog maar net 11 jaar. Daar was ze eigenlijk in haar hoofd nog helemaal niet aan toe, maar ja die vervelende hoofdtrainer dacht dat het goed voor haar voetbalontwikkeling was. Ze sputterde niet tegen, maar je zag de gezonde weerstand. Blij was ze dan ook dat ze uiteindelijk ook dit seizoen nog op het kleine veld met haar vriendinnen mocht spelen. Blij was ik ook dat ik haar nog niet bij de junioren had geplaatst.

Het nieuwe seizoen was ze daarom ook weer enthousiast begonnen. Samen weer met Rob naar de training. Keten met de meiden en net als de rest vooral tijdens de training regelmatig niet luisteren als wij dat wilden. Wat hadden ze het ook druk. Maar op zaterdag tijdens de wedstrijden werd er weer ouderwets gebikkeld. Klinkende overwinningen. Met 3 ruim gewonnen wedstrijden, waarbij ondanks de winst in de laatste wedstrijd haar afwezigheid werd gemerkt, staat haar team bovenaan.

Misschien moeten de meiden deze trend maar voortzetten. Elke zaterdag een overwinning voor Alejandra, met Alejandra als enthousiaste supporter ergens op een grote wolk of ster.

Het zou mooi geweest zijn als ze iets dichter bij ons zou kunnen zijn om het zelf mee te maken, maar helaas het mag niet meer zo zijn. We zullen haar missen.

Wij wensen Rob en Jacqueline, Sophie en Frederik, de overige familie en iedereen die Alejandra in hun hart hebben gesloten erg veel sterkte de komende tijd.